Het weten

Soms is het leven niet gemakkelijk.

Soms draaien uw hersens toerekes in uwe kop. Ge zit maar te denken en te denken, ge kunt er niet aan uit. Ge weet het niet meer, ge weet ge niet meer wat ge wilt. En dan vraagt ge aan uw vrienden: wat moet kik doen ?

Op nen avond reed Klein Jowanneke langs de grote baan de stad uit. Hij had met ne vriend afgesproken die op den Buiten woonde. Het was nog vroeg, de zon hing schuin in den hemel.

Huizen gleden voorbij. Hij passeerde een bierfabriek. De wereld wier leger en leger en dat deed Klein Jowanneke deugd. Soms vindt hij de stad te vol. Te veel otto’s, te veel mensen, te veel gesprekken.

De velden lagen te dromen in de zon. Hij pinkte en sloeg af. Hij reed een onooglijk dorpke binnen waardat ze enen bakker en één café hadden. Het was in het café dat hij moest zijn. Café Trappeke Op.

Klein Jowanneke had daar met ne vriend afgesproken, de Filippo. Ze bestelden een pint en begonnen te klappen. Het was een serieus gesprek over de liefde, 'Waarom kan dat nu is nooit niet gemakkelijk zijn ?' Er wier gezucht. Filippo bestelde nog twee pinten.

'Maar hoe weet ge... Hoe weet ge wat ge wilt ?' vroeg Klein Jowanneke.

'Dat weet ge nooit. Dat weet ge pas achteraf,' was het antwoord.

'Daar zijn ik nu vet mee,' zei Klein Jowanneke en ze bestelden nog twee pinten. Zo klapten ze voort. Hetzelfde verhaal drie keer achter elkaar. Ze luisterden. Ze luisterden naar mekaar. Terwijl buiten de nacht zich over de huizen legde, begonnen ze te filosoferen.

'Ge Moet Doen Watdat Ge Moet Doen,' zei den ene tegen den andere. Daar zat alles in. We wisten het. We snapten het. We dronken nog een pint.

Tegen de morgen moesten we naar buiten. De stoelen stonden op de tafels. De bazin wou met heuren baas naar bed. We hielden mekandere recht. Vastberaden, maar met ne wankele stap, stapten we de nieuwe dag in. We hadden geen pinten niet meer nodig. We stapten de velden in. We stapten recht naar huis.